Σφύριζα αμέριμνος τους στίχους Μακαρόνια με Κιμά του Ρουβά (να τι θα μαγειρέψω σήμερα, αν προλάβω να ξεπαγώσω τον κιμά) ενώ ήμουν κρυμμένος σε μια δίφυλλη ντουλάπα. Έτρεμα σαν το ψάρι στην Ωκεανίς μπρος, την ιστορική χιονοθύελλα που ερχόταν καταπάνω μας από τον Βόρειο Πόλο. Μέσα στην ντουλάπα είχα πολλά γάλατα Νουνού, μακαρόνια και καροτσάκια του σούπερ μάρκετ. Την προηγούμενη μέρα είχα δει και την ταινία The Day after Tomorrow και ο φόβος μου γι’ αυτό που έρχεται είχε δωδεκαπλασιαστεί. Είχα να τρομάξω τόσο πολύ από τότε που άνοιξα τον φάκελο της ΔΕΗ και μπέρδεψα τον Αριθμό Τηλεφώνου Διακανονισμών με το ποσό που έπρεπε να πληρώσω.
Ο μετεωρολόγος Καλλιανός, ως Προφήτης Ηλίας, ως Απόστολος Ιωάννης, ως Λίτσα Πατέρα έχει προβλέψει το αδιανόητο: αυτό το Σαββατοκύριακο θα πεθάνουμε όλοι με ένα καρότο στη μύτη.
Δέκα χρόνια έχει να μας βρει κάτι τέτοιο, δεν θυμάμαι κάτι, αλλά για να το λέει ο Καλλιανός έτσι θα ‘ναι.
Μέσα στη σκοτεινή ντουλάπα έχει δύο σκώρους που ζουζουνίζουν γύρω μου και νιώθω σαν τον Νώε: αν επιζήσουμε και βγούμε ζωντανοί οι τρεις μας από εδώ, η γη θα κατακλυστεί -σε βάθος χρόνου- από σκώρους και όχι κατσαρίδες. Καλό αυτό, δεν μπορώ τις κατσαρίδες.
Επίσης ο Καλλιανός είπε να είμαστε προσεκτικοί με τις μετακινήσεις μας: δεν κουνιέμαι καθόλου στην ντουλάπα και ήδη δεν νιώθω τα δυο μου πόδια και το δεξί μου χέρι. Το αριστερό το κουνάω λίγο για να διώχνω τους σκώρους που μασουλάνε το μανίκι της ζακέτας μου.
Σήμερα δεν έχω πολύ καλή διάθεση.