Σφύριζα αμέριμνος το τραγουδάκι «καλοκαίρι αντίο, καλώς ήρθες σχολείοοοοο» ενώ έπαιζα μπιρίμπα. Είχα έναν εκνευρισμό: τρίτο παιχνίδι και δεν είχα τσακώσει ούτε έναν μπαλαντέρ. Κάποια στιγμή τραβάω ένα χαρτί και επιτέλους πιάνω έναν τζόκερ!
Τη χαρά μου διέκοψε ο έντονος ήχος ενός πολύ επιθετικού ελικοπτέρου Απάτσι ΑΗ-64Α, έτριζε όλο το σπίτι. Το ελικοφόρο δεν προσγειώθηκε, μα κατέβηκαν από αυτό μαυροφορεμένοι αστυνομικοί, κρατώντας σχοινιά και οπλοπολυβόλα μεγάλου διαμετρήματος και μακρύτατου βεληνεκούς. Ένας από αυτούς προσγειώθηκε καταλάθος σε μια συστάδα κάκτων κι έγινε σκατζόχοιρος, ένας άλλος σε μια τσουγκράνα κι έγινε μπέικον σαν στη μάχη της Κρήτης. Σπάνε την ανοιχτή πόρτα, πετάνε πέντεξι δακρυγόνα, αμπούλες με αέριο γέλιου, δύο ναπάλμ και φωνάζουν: ποιος είναι ο Μιχαλάκης; Ε; Ποιος;
Με κατακυρίευσε ο φόβος. Από την εφορία λέω θα είναι ή μήπως από τη ΔΕΗ; Στην αρχή είπα να δείξω με το μακρύ μου χέρι τον φίλο μου Νίκο και να πω Αυτός, αλλά δεν τον έβλεπα, ήταν κάτω από το τραπέζι.
Ψελλίζω πως εγώ είμαι ο Μιχάλης, δεν μπορούσα να αναπνεύσω, μίλαγα σαν τον Νταρθ Βέϊντερ με ΧΑΠ. Μου τραβάει ένας αστυνομικούλης τα τραπουλόχαρτα από το χέρι και ουρλιάζει: κρατάει τζόκερ, τον τσιμπήσαμε επ’ αυτοφώρω κ. προϊστάμενε! Που είναι ο κηδεμόνας σου; ρώτησε πολύ αυστηρά ένας άλλος. Απάντησα πως ο μπαμπάς μου είναι στον παράδεισο και η μαμά μου με πι, άσε που δεν κράταγα μαζί μου ταυτότητα να αποδείξω πως είμαι πάνω από 15 χρονώνεσε.
Με έδεσαν με ζουρλομανδύα, με έβαλαν σε καλάθι και με ανέβασαν στο ελικόπτερο σαν Μοναχό στα Μετέωρα. Από τότε δεν με ξανάδα.
Σήμερα δεν έχω πολύ καλή διάθεση.

©Photo: Daniel Dara