Σφύριζα αμέριμνος το τραγούδι Hooray! Hooray! It’s a Holi-Holiday των Boney M ενώ κοίταζα με λατρεία ένα κοντοσούβλι στο σούπερ μάρκετ, Μ. Τετάρτη. Ένιωθα λίγο άβολα, αλλά σκέφτηκα πως μια και φέτος δεν θα κάνω Πάσχα, γιατί να κάνω Μεγάλη Εβδομάδα; Δύο κοντοσούβλια παρακαλώ. Πήρα πατάτες, κονιάκ, αλάτι λαϊτ χωρίς γλουτένη και γύρισα σπίτι να διαβάσω για τη Θεωρία του Χάους.

Στα μαθηματικά ήμουν σταθερή αξία: είχα άριστα δέκα στο Δημοτικό σε όλες τις τάξεις και συνέχισα, επίσης με δεκάρια, στο Γυμνάσιο και το Λύκειο. Η Θεωρία του Χάους λέει -για να το εξηγήσω σε εσάς τους εκλαϊκευμένους- πως μια πυγολαμπίδα χτυπά τα φτερά της στο Πακιστάν και λίγο αργότερα μια ηλιακή καταιγίδα χτυπάει τα αγόρια και τα κορίτσια του Ανατολικού Λονδίνου. Περίπου.

Κάτι τέτοιο συνέβη, όταν λίγο καιρό πριν, ένας κίτρινος άνθρωπος (άνθρωποι είναι και αυτοί φυσικά) μπήκε σε κοσμικό Κινέζικο ταβερνείο στο Ουχάν, χτύπησε παλαμάκια και παρήγειλε στον επίσης κίτρινο σερβιτόρο τέσσερις μισοψημένες νυχτερίδες. Ο σερβιτόρος δεν είχε POS και μετέφερε την παραγγελία στην κουζίνα σαν «χαλασμένο τηλέφωνο»: «Τσιν (το όνομα του κίτρινου μάγειρα) φτιάξε ένα πιάτο με τέσσερις μισοψημένες νυχτερίδες, οι δύο πολύ ψημένες και οι δύο άψητες. Μισοψημένες». Το καλό με τις νυχτερίδες είναι πως ακόμα και αν τις κάψεις δεν φαίνεται, είναι πάντα μαύρες. Άσχετο. Ο Τσιν -με υποκείμενο νόσημα- καλομαγείρεψε τις δύο και τις άλλες δύο τις έδεσε στο πιάτο μην πετάξουν και φύγουν, τόσο φρέσκιες.
Όταν ο πελάτης είδες τις ζωντανές νυχτερίδες έμεινε άφωνος, δηλαδή δεν μίλησε, έχουν κομμουνισμό εκεί. Τις έφαγε όλες και λίγο μετά έχασε τη γεύση του, λογικό ενώ λίγο πιο μετά άρχισε να βήχει σαν τον Μάρκο Βαμβακάρη. Ο σερβιτόρος του χτύπησε την πλάτη, μήπως του είχε κάτσει το κοκαλάκι της νυχτερίδας, μα άρχισε να βήχει και αυτός. Μετά ακούστηκε να βήχει και ο μάγειρας, αλλά και οι νυχτερίδες. Λίγο καιρό μετά και μερικές χιλιάδες μίλια μακριά πατάω εγώ 4 για να πάω στη μάνα μου.
Σήμερα δεν έχω πολύ καλή διάθεση.

Μιχάλης Αντωνόπουλος

©Photo: Brett Jordan