Η Απίστευτη Περιπέτεια του Χουάν (15)


του Γεώργιου Φράγκου

«ΟΥΑΝ, ΟΥΑΝ!» Τα πόδια του Χουάν κοκάλωσαν, μαζί με την στριγκλιά της Μπλάνκα άκουγε και το σπαρακτικό γάβγισμα του Κακάο που έτρεχε μαζί με την μικρή για να προλάβουν.
Γύρισε έτοιμος να αντιμετωπίσει ίσως την πιο δύσκολη στιγμή αυτού του ταξιδιού, τον αποχαιρετισμό με την αδελφή του. Μάζεψε όση ψυχική δύναμη μπορούσε και έκανε μεταβολή. Αντικρίζοντας το θέαμα που ερχόταν κατά πάνω του κατάλαβε πως το μόνο που του απέμενε να κάνει ήταν να βάλει τα γέλια. Η Μπλάνκα κατέβαινε σαν δαιμονισμένη τον δρόμο χαμογελαστή και παραδόξως χαρούμενη, με μια σακούλα στα χέρια, ξέχειλη από Camu Camu. Δίπλα της έτρεχε σαν ξεβιδωμένος ο Κακάο, με την γλώσσα κρεμασμένη ως τα πόδια και τα μάτια καρφωμένα στην σακούλα. Ενώ λίγο πιο πίσω ερχόταν με φόρα ο Αλβάρο, που όταν είδε πως στον ίδιο δρόμο περπατούσε και ο Πατέρας Τζιοβάνι, που συνόδευε τον Φραντσέσκο για να τον αποχαιρετήσει, κοντοστάθηκε, έβγαλε με σεβασμό το καπέλο του, υποκλίθηκε κάνοντας τον σταυρό του και περίμενε υπομονετικά να πάρει την ευλογία του προκειμένου να συνεχίσει την βιαστική πορεία του προς το λιμάνι.
Ο Κακάο την ίδια στιγμή φρέναρε λίγο πριν πέσει πάνω στον Χουάν, ενθουσιασμένος που τα Camu Camu είχαν περάσει στα χέρια του ενώ η Μπλάνκα έβγαζε από το στοματάκι της λέξεις που προσπαθούσαν να γίνουν προτάσεις, αλλά ήταν τέτοια η βιασύνη της να μιλήσει που τίποτα από όσα έλεγε δεν έβγαζε νόημα.
Ο Χουάν με την σειρά του σχεδόν δεν άκουγε την αδελφή του, κοιτούσε ψηλά στον δρόμο μέχρι που έδωσε ένα από τα φρούτα στον ξεροσταλιασμένο σκύλο, σήκωσε την Μπλάνκα ψηλά, τοποθετώντας την πάνω στους ώμους του και γύρισε για να περπατήσει ως το πλοίο. Ο Αλβάρο ωστόσο έδειχνε υπερβολικά ανήσυχος και επέμενε διακριτικά το σοβαρό θέμα που είχε ανοίξει ο ιερέας μόλις τον αντίκρισε. Η εικόνα παρέμενε κωμική αφού ο Αλβάρο είχε παγώσει στην ίδια, κυρτή, στάση σώματος, με το καπέλο του ακόμα στο χέρι, αφημένο σε έναν ατέρμονο χαιρετισμό, ενώ το μόνο μέρος του κορμιού του που κινούνταν, θυμίζοντας έντονα κάβουρα, ήταν τα πόδια του. Η μόνη κίνηση του Αλβάρο που πίστευε ότι δεν θα προσβάλει τον εκπρόσωπο του Θεού, ήταν το βλέμμα του, που ήταν, πότε καρφωμένο πάνω στον ιερέα – που ποιος μπορεί να ξέρει τι ξεφούρνιζε όλη αυτήν την ώρα – και πότε στον Χουάν, που πλέον είχε γυρίσει την πλάτη του και κοίταζε το πλοίο που πλησίαζε στην προβλήτα.
Ο Φραντσέσκο παρατηρούσε όλη αυτήν την θεατρική παράσταση με ενδιαφέρον, άλλωστε από την προηγούμενη ημέρα που είχε πατήσει το πόδι του στο Σαν Πέδρο όλα έμοιαζαν σαν μια καλοδουλεμένη σκηνοθετική απόπειρα, κάποιου ευφάνταστου καλλιτέχνη, που με υπερρεαλισμό προσπαθούσε να παρουσιάσει την ζωή στις εσχατιές της Σαβαρτίδ με έναν υπέρμετρα γλαφυρό τρόπο.
«Εσείς τι λέτε φίλε μου Φραντσέσκο;» Ρώτησε απότομα ο Πατέρας Τζιοβάνι και χωρίς σχεδόν να πάρει ανάσα είπε κάτι πολύ γρήγορα στα ιταλικά. Ο Φραντσέσκο τον καλοκοίταξε και κούνησε το κεφάλι του σαν να μην πίστευε στα αυτιά του.
«Κι όμως έτσι πρέπει να γίνει φίλε μου!» Συμπλήρωσε με αυστηρότητα ο ιερέας απορρίπτοντας την όποια αντίρρηση ήταν έτοιμος να ξεστομίσει ο Φραντσέσκο.
«Το να ανοίγει τους ορίζοντες του ένας άνθρωπος είναι αυτοσκοπός Φραντσέσκο. Αυτό δεν κάνετε και εσείς άλλωστε;»
«Ναι αλλά …;»
«Μην είστε μετριόφρον φίλε μου, τα ταξίδια οξύνουν τον νου, την μόρφωση. Σκεφτείτε πόσα παραδείγματα υπάρχουν. Ο Πυθαγόρας στην Αίγυπτο, ο Απόστολος Παύλος, ταξιδεύοντας διέδωσε τον Χριστιανισμό σε όλο τον κόσμο. Το ίδιο και οι υπόλοιποι Απόστολοι, το ίδιο και ο συμπατριώτης μας ο Κολόμβος, ο Μέγας Αλέξανδρος δεν …»
«Μήπως τα παραλέτε πάτερ;» Διέκοψε απορημένος τον ιερέα ο Φραντσέσκο, κοιτώντας τον Αλβάρο που είχε ανοίξει το στόμα του δυο πιθαμές ακούγοντας τον Πατέρα Τζιοβάνι να ξεστομίζει βροντερά ονόματα που δεν είχε ξανά ακούσει ποτέ στην ζωή του, πλην του Απόστολου Παύλου που η αλήθεια ήταν πως είχε κάνει καλή δουλεία, σύμφωνα με τον ιερέα.
«Τι κουβέντες είναι αυτές από έναν Ιταλό φίλε μου; Θα πίστευε κανείς πως το βρετανικό φλέγμα που τρέχει στις φλέβες σας είναι ικανό να σας κάνει να μην ακούτε τυφλά έναν άνθρωπο του θεού και πραγματικά προσεύχομαι να μην συμβαίνει κάτι τέτοιο σε έναν καθώς πρέπει καθολικό σαν του λόγου σας!» Απάντησε με αυστηρό ύφος ο Πατέρας Τζιοβάνι και το βλέμμα του άστραψε για πρώτη φορά αρκετά σοβαρά.
«Αλβάρο τέκνο μου, πήγαινε να βρεις τον γιο σου». Πρόσταξε αυστηρά τον πατέρα του Χουάν ο ιερέας και αμέσως κοίταξε τον Φραντσέσκο σαν να του ζητούσε εξηγήσεις.
«Μα αλήθεια Πάτερ, πιστεύετε πως πρέπει ο μικρός να φύγει μακριά, να ταξιδέψει;»
«Ο Χουάν δεν είναι σαν όλους τους άλλους εδώ, μπορεί να δείχνει αφελής αλλά δεν είναι. Τον έχω μεγαλώσει φίλε μου και βλέπω στο βλέμμα του τον άνθρωπο που έχει γεννηθεί για να ανοίξει τα φτερά του μακριά από εδώ».
«Είναι μικρός!»
«Είναι είκοσι χρονών Φραντσέσκο, είκοσι, το καταλαβαίνεις. Τόσο ήμουν όταν έφυγα από το σπίτι μου για να έρθω στην νότιο Αμερική. Ταξίδεψα στο άγνωστο με μόνο όπλο την πίστη μου».
«Ναι Πάτερ, αλλά εσείς είχατε ένα όπλο, την πίστη και την εκκλησία που σας πρόσεξε, ο Χουάν τι έχει;»
«Το όνειρο του Φραντσέσκο».
«Δεν μπορώ να πιστέψω πως ένας άνθρωπος του Θεού συναινεί σε κάτι τέτοιο. Γνωρίζετε καλύτερα από εμένα πως το να ταξιδέψεις στον νότο είναι πολύ επικίνδυνο, ειδικά για έναν νέο είκοσι ετών».

Συνεχίζεται…

Ο Γιώργος Φράγκος γεννήθηκε στην Αθήνα και έζησε ως την ενηλικίωσή του στη Βενεζουέλα. Ταξίδεψε και γνώρισε χώρες όπως η Βραζιλία, η Κολομβία, ο Ισημερινός και η Ινδία στην οποία αντάμωσε φωτισμένους ανθρώπους που για οχτώ χρόνια μαθήτευσε μαζί τους και άλλαξαν τη στάση ζωής του.
Ο γυρισμός στην Ελλάδα τον βοήθησε να αποπειραθεί να γράψει το πρώτο μυθιστόρημά του.
Συνεργάστηκε με την free press εφημερίδα press4all (στην θέση του αρχισυντάκτη – χρονικογράφου), με την ATHENS VOICE, Lifo και το περιοδικό ΓΡΑΦΙΣΤΑΣ. Διηγήματά του επίσης έχουν δημοσιευθεί στο ηλεκτρονικό περιοδικό The Machine και Anemos Magazine. Το μυθιστόρημά του «Ο Άνθρωπος που Έχασε το Είδωλο του» -που είναι το πρώτο του βιβλίο- έχει βραβευθεί με έπαινο στον λογοτεχνικό διαγωνισμό της Πανελλήνιας Ένωσης Λογοτεχνών και το διήγημα του «Πόλεμος στην Πορτοκαλί Πόλη» έχει βραβευθεί στον λογοτεχνικό διαγωνισμό της Κοβεντάρειου Βιβλιοθήκης.

Στις 21 Οκτωβρίου 2017, ο Γεώργιος Φράγκος παρουσίασε στον ΙΑΝΟ στη Σταδίου το νέο του βιβλίο με τίτλο «Ο άνθρωπος που έχασε το είδωλό του», Εκδόσεις Ταξιδευτής

Λίγα λόγια για το βιβλίο:
Το είδωλο ενός ανθρώπου ξεριζώνεται μέσα από τον καθρέφτη και εμφανίζεται μπρος του.
Το πλασματικό είδωλο, το άλλο εγώ, το επιθυμητό, το ιδανικά πλασμένο.
Το παράδοξο ξενίζει αλλά γίνεται αποδεκτό ως φυσιολογικό, όμως το είδωλο, που ξεκινάει να γνωρίζει την ζωή, θέλει περισσότερα, γίνεται άπληστο και θέλει να αποκτήσει με κάθε κόστος την θέση του στην πραγματικότητα.
Ένας έρωτας όμως έρχεται να ανατρέψει την ιστορία, όλα ξαφνικά αλλάζουν, οι χαρακτήρες, οι άνθρωποι, η ιστορία.
Η διεκδίκηση της ζωής, αυτής που σαν δώρο μας έχει δοθεί, γίνεται δυνατή μόνον όταν συνειδητοποιηθεί το γεγονός πως μπορεί να χαθεί.
Μέσα από αυτό το κοινωνικό θρίλερ και τους συμβολισμούς του αναδεικνύεται η καλά κρυμμένη δύναμη της ψυχής του καθενός. Κι αυτή η δύναμη πολλαπλασιάζεται από τον έρωτα που λειτουργεί σαν μοχλός ανακίνησης της σκέψης, της απόφασης, της ανθρώπινης άμυνας και λειτουργίας.

Μπορείτε να πλοηγηθείτε στη σελίδα του ή να βρείτε τον Γιώργο Φράγκο στο Facebook


Αφήστε μια απάντηση

Your email address will not be published. Email and Name is required.

Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για να μειώσει τα ανεπιθύμητα σχόλια. Μάθετε πώς υφίστανται επεξεργασία τα δεδομένα των σχολίων σας.