Πυρετός το Σαββατόβραδο
Σφύριζα αμέριμνος το τραγουδάκι Γόρδιος Δεσμός της Έφης Θώδη και σκεφτόμουν πως ακόμη και οι Μεγάλοι Άνδρες έχουν μικρές αδυναμίες. Να, να πω για εμένα. Αν και σκότωσα -παλιά, όχι τώρα- με τα γυμνά μου χέρια το Λιοντάρι της Νεμέας και έκανα το τομάρι του χαλάκι στο βε-σε, αν και συνέτριψα τον Ερυμάνθιο Κάπρο με ένα απλό -μα καθοριστικό- χτύπημα, παρ’ όλα αυτά όταν νιώσω ότι έχω πυρετούλη τρέμω σαν το ψάρι και κλαίω γοερά. Χθες είχα δεκατάκια, υποθέτω, γιατί θερμόμετρο δεν βάζω στο σπίτι ούτε για τη γαλοπούλα: αν διαπιστώσω επισήμως πως έχω πυρετό σκιάζομαι και ενίοτε λιποθυμάω σαν μαθητής σε αγιασμό. Όπως όλοι, προσπάθησα να πιστέψω στην αρχή πως ήταν η ιδέα μου, πως ήμουν κουρασμένος, πως ίσως με πείραξε το κοντοσούβλι και τα παστουρμαδοπιτάκια που έφαγα το προηγούμενο βράδυ ή το μπάνιο στο κρασί, πως καταρακώθηκα με τον λογαριασμό της ΔΕΗ. Μα του κάκου! Όταν νομίζεις πως έχεις πυρετό… έχεις. Πάντα. Άρπαξα μια γραφομηχανή και άρχισα να γράφω τη διαθήκη μου: «τα χρέη στην εφορία τα αφήνω στον γείτονα μου τον Μίλτο που η ατάλαντη κόρη του μαθαίνει πιάνο-τραγούδι μεσημεριάτικα και μας έχει σπάσει τα φρύδια, αφήνω τα χρέη της τράπεζας στον περιπτερά που με έχει ρημάξει στα ρέστα, τα χρέη στην άλλη τράπεζα στην τελευταία πρώην μου, τα χρέη στον ΟΑΕΕ τα αφήνω γενικώς. Α, ξέχασα κάτι παλιές, απλήρωτες κλήσεις για κράνος από καλοκαιρινές διακοπές: αυτές τις αφήνω στους φίλους μου στο Facebook.» Μετά άρχισα να τηλεφωνώ σε φίλους και φίλες -που με λατρεύουν- για να μου πουν τι πρέπει να πάρω για να γίνω καλά. Ενας μου είπε να πάρω τα βουνά γιατί το έχω χάσει, μια άλλη δεν το σήκωσε. Πήγα στο φαρμακείο κλαίγοντας, τρόμαξε η φαρμακοποιός, άκουσε το μπιπ της πόρτας, αλλά δεν έβλεπε κανέναν. Σερνόμουν ο δύσμοιρος στο πάτωμα, πρέπει να είχα περισσότερο από 37 βαθμούς πυρετό, μπορεί και 37,2. «Τι πάθατε κύριε;» με ρώτησε υστερικά, ενώ σφουγγάριζε τα κλάματά μου. «Πεθαίνω καλή μου κυρία. Βοηθήστε με, φέρτε πυροσβεστήρες καίγομαιαιαιαι». Μου έκανε κεφαλοκλείδωμα και μου έβαλε θερμόμετρο παρά τις σθεναρές αντιρρήσεις μου, είχα 36,9! Είναι φανερό πως καιγόμουν ζωντανός. Το κατάλαβε κι αυτή -επιτέλους- γιατί μου έδωσε ένα τελευταίας φαρμακολογίας αντιπυρετικό -έτσι μου είπε- που λέγεται Λεξοτανίλ Πλας. Δεν το ήξερα. Πήγα σπίτι, πήρα δύο. Τώρα έχω πολύ καλή διάθεση.