του Γεώργιου Φράγκου

Η Νοϊκά σε πλήρη αντίθεση με τον άντρα της χαμογέλασε εγκάρδια στον ξένο, καλωσορίζοντας τον στον τόπο της. Ο Φραντσέσκο ανταπέδωσε το χαμόγελο και κοίταξε αμήχανα τον Χουάν σαν να του ζητούσε κάποιες εξηγήσεις.
«Η μητέρα μου και ο πατέρας μου» εξήγησε ο Χουάν που ωστόσο κατάλαβε πως ο τρόπος του πατέρα του είχε παγώσει τον μοναδικό επισκέπτη του Σαν Πέδρο. Η λύση που σκέφθηκε ήταν να κάνει αυτός ότι μπορούσε προκειμένου να περισώσει ότι μπορούσε από τη φήμη της πόλης του.
«Ξέρετε ο πατέρας μου …» Ξεκίνησε να λέει όμως το μυαλό του δεν μπορούσε να κατεβάσει μια καλή δικαιολογία για τη συμπεριφορά του Αλβάρο.
«Δεν συμπαθεί ιδιαίτερα τους Ιταλούς. Με μοναδικές εξαιρέσεις τον Χριστόφορο Κολόμβο και τον Πατέρα Τζιοβάνι». Ο Φραντσέσκο κούνησε το κεφάλι του αβέβαιος για το αν αυτή η εξήγηση που του έδωσε το αγόρι είχε κάποια σημασία.
«Τι λες Χουάν θα με βοηθήσεις να μεταφέρω τις αποσκευές μου σε κάποιο μέρος για να μείνω;»
«Κάπου για να μείνετε Σενιόρ;» ρώτησε ο Χουάν τον Φραντσέσκο με έναν τρόπο που του έδωσε να καταλάβει πως ο μικρός δεν είχε καταλάβει τι του είχε πει.
«Δεν έχετε στην πόλη κάποιο πανδοχείο;»
«Εννοείτε το μέρος όπου μένουν οι άνθρωποι για λίγες μέρες όταν δεν έχουν που να μείνουν;»
«Ακριβώς αυτό εννοώ, θα με πας εκεί;» Ο Χουάν μπερδεμένος γύρισε το βλέμμα του πάνω στην μητέρα του που παρακολουθούσε τον διάλογο αμίλητη και χαμογελαστή όλη αυτήν την ώρα. Ο Φραντσέσκο μιμούμενος την κίνηση του Χουάν κοίταξε και αυτός με την σειρά του ικετευτικά την Νοϊκά. Η γυναίκα έσμιξε για μια στιγμή τα φρύδια της σαν να προσπαθούσε να σκεφτεί και αυτόματα κούνησε αρνητικά το κεφάλι της. Η ετυμηγορία είχε βγει και ο Φραντσέσκο κρεμόταν από τα χείλη του Χουάν για την ανακοίνωση της απόφασης.
«Σενιόρ Φραντσέσκο το Σαν Πέδρο δεν έχει κάτι τέτοιο που ζητάτε». Ήταν η στεγνή και χωρίς καμιά προσπάθεια ωραιοποίησης απόφαση. Ο Ιταλοβρετανός ξεροκατάπιε και σχηματίζοντας ένα αμήχανο ύφος πάνω στο πρόσωπο του τόλμησε να κάνει την επόμενη ερώτηση, τρομάζοντας εκ των προτέρων για την απάντηση που θα έπαιρνε.
«Και που μένουν οι άνθρωποι που έρχονται στην πόλη σας;»
«Ξέρετε Σενιόρ Φραντσέσκο!» Είπε αστραπιαία ο Χουάν με περισπούδαστο ύφος, έχοντας ανακαλύψει την αιτία για το πρόβλημα που μάστιζε εδώ και μισή ώρα το Σαν Πέδρο.
«Η έλλειψη πανδοχείου στο Σαν Πέδρο οφείλεται σε έναν και κύριο λόγο… δεν επισκέπτεται κανείς το Σαν Πέδρο. Και οι ελάχιστοι που έρχονται είναι συγγενείς των κατοίκων όποτε όπως καταλαβαίνετε Σενιόρ βρίσκουν και μένουν στα σπίτια των συγγενών τους». Η Νοϊκά που άκουγε τον γιο της να μιλάει τόσο όμορφα στον ξένο χαμογελούσε περήφανα, κουνώντας το κεφάλι της σε κάθε λέξη που δεν καταλάβαινε.
«Αν μπορώ να καταλάβω εσείς δεν έχετε συγγενή στο Σαν Πέδρο οπότε μάλλον δεν θα βρείτε κάπου για να μείνετε» είπε, τελειώνοντας την αγόρευσή του ο Χουάν και χαμογελώντας όσο πιο πλατιά μπορούσε στον απογοητευμένο Φραντσέσκο, σίγουρος ότι του είχε δώσει να καταλάβει. Από την άλλη ο μοναδικός επισκέπτης του Σαν Πέδρο είχε απέναντι του δυο χαμογελαστά πρόσωπα και ένα σκύλο που λαχάνιαζε χαρούμενος με το πρόβλημα του.
«Μα τι διάολο λέτε τόσην ώρα Χουάν;» Ρώτησε γεμάτος απορία ο Αλβάρο που ερχόταν νωχελικά προς το μέρος τους, σέρνοντας πίσω του ένα τεράστιο κομμάτι λαμαρίνα.
«Ο Σενιόρ Φραντσέσκο δεν έχει που να μείνει πατέρα» πληροφόρησε ο Χουάν τον πατέρα του. Ο Αλβάρο που μόλις είχε φτάσει εκεί που στεκόντουσαν οι υπόλοιποι κοίταξε για ακόμα μια φορά τον ξένο από την κορυφή μέχρι τα νύχια και αφού έξυσε τον κρόταφο του ρώτησε χωρίς ίχνος τακτ τον Φραντσέσκο.
«Φαντάζομαι πως για να είστε Ιταλός θα είστε και καθολικός κύριε …;»
«Φραντσέσκο!» Τον πληροφόρησε για το όνομα του ο Φραντσέσκο, προσπαθώντας να βρει κάποια άκρη σε αυτό που του συνέβαινε.
«Ναι, κύριε Φραντσέσκο. Είστε καθολικός».
«Ναι, αλλά τι σημασία μπορεί να έχει αυτό;» Ο Αλβάρο ούτε καν μπήκε στον κόπο να απαντήσει στον ξένο αφού είχε ήδη βρει την λύση.
«Χουάν πήγαινε τον άνθρωπο στον Πατέρα Τζιοβάνι, σίγουρα αυτός θα έχει κάποιο δωμάτιο για να μπορέσει να φιλοξενήσει κάποιες ημέρες τον επισκέπτη μας». Όλοι έδειξαν να συμφωνούν σε αυτήν την λύση, ακόμα και ο Κακάο ανασηκώθηκε από τα πίσω πόδια του και τεντώθηκε έτοιμος να πάει μαζί με τον Χουάν προς την εκκλησία του Σαν Πέδρο.
Ο Φραντσέσκο μην μπορώντας να κάνει κάτι άλλο σκούπισε τον ιδρώτα του με ένα μαντίλι και αφού χαιρέτησε την Νοϊκά και τον Αλβάρο ακολούθησε τον Χουάν με το καρότσι του που μετέφερε τις προμήθειες της εκκλησίας και τις δικές του αποσκευές.
«Είναι πολύ μακριά η εκκλησία Χουάν;»
Ο μικρός γύρισε το κεφάλι του και του χαμογέλασε εγκάρδια, αλλά απάντηση στην ερώτηση του ο Φραντσέσκο δεν πήρε.
«Πόσες μέρες θα μείνετε στην πόλη Σενιόρ;»
«Δυο με τρεις ημέρες, εξαρτάται από την ημέρα που θα φθάσει στο λιμάνι το πλοιάριο που περιμένω για τον νότο». O Χουάν σταμάτησε και έδειξε με το δάχτυλο του τον μεγάλο δρόμο που χανόταν στα βάθη της ζούγκλας πίσω από το αεροδρόμιο.
«Ξέρετε Σενιόρ αυτός ο δρόμος δεν οδηγεί πουθενά, στο τέλος του, το μόνο που υπάρχει είναι μια καρυδιά Ορινούκα.

Συνεχίζεται…

* Ο Γεώργιος Φράγκος γεννήθηκε το 1972 στην Αθήνα. Σπούδασε οδοντοτεχνίτης όπου μέχρι και σήμερα συνεχίζει να ασκεί το επάγγελμα. Για ένα διάστημα βρέθηκε να αρθρογραφεί στην εφημερίδα press4all ενώ άρθρα του έχουν δημοσιευθεί στις εφημερίδες Athens Voice, Lifo και Βήμα. Διηγήματά του επίσης έχουν δημοσιευθεί στο ηλεκτρονικό περιοδικό The Machine και Anemos Magazine.
Το βιβλίο του «Ο Άνθρωπος που Έχασε το Είδωλο του» έχει βραβευθεί με έπαινο από τον λογοτεχνικό διαγωνισμό της Πανελλήνιας Ένωσης Λογοτεχνών και το διήγημα του «Πόλεμος στην Πορτοκαλί Πόλη» έχει λάβει το πέμπτο βραβείο στον λογοτεχνικό διαγωνισμό της Κοβεντάρειου βιβλιοθήκης.
Από το 2000 που ασχολείται με την συγγραφή έχει γράψει αρκετά μυθιστορήματα και διηγήματα.

Μπορείτε να τον βρείτε στο Facebook.