του Γεώργιου Φράγκου

Πρώτος στην ακτή και ακριβώς δίπλα στη ξεχαρβαλωμένη βάρκα έφτασε ο σκύλος του Πατέρα Τζιοβάνι, λαχανιάζοντας σαν τρελός από τη χαρά του. Η Μπλάνκα τρόμαξε στην παρουσία του, περισσότερο από το ξάφνιασμα παρά γιατί ήταν τρομακτικός.
«Μην τον φοβάσαι, δεν δαγκώνει καθόλου» διαβεβαίωσε, από λίγο πιο μακριά, ο ιερέας που πλησίαζε με αργά βήματα προς τη μεριά των παιδιών.
Ο Χουάν μόλις άκουσε τη φωνή του Πατέρα Τζιοβάνι γύρισε το πρόσωπό του και χαμογέλασε, ωστόσο αυτό το χαμόγελο φαινόταν πως από πίσω έκρυβε πολλές σκέψεις και αυτό το κατάλαβε ο Τζιοβάνι που έπαιξε λίγο πιο νευρικά τα Camu Camu στα χέρια του.
«Δεν ήξερα ότι έχετε σκύλο Σενιόρ Τζιοβάνι!» Του είπε ο Χουάν που κοίταζε με περιέργεια τον τετράποδο συνοδοιπόρο του ιερέα.
Ο Πατέρας Τζιοβάνι κοίταξε και αυτός με τη σειρά του τον σκύλο που μέσα σε λίγα λεπτά δυο άνθρωποι τον είχαν χαρακτηρίσει δικό του.
«Δεν είναι δικός μου Χουάν, με ακολούθησε ως εδώ».
«Κρίμα Σενιόρ φαίνεται να σας αγαπάει. Με κάποιο τρόπο δείχνει σαν να είναι δικός σας. Μάλλον από τη συμπεριφορά του». Ο Πατέρας Τζιοβάνι σούφρωσε τα χείλη του σαν να σκεφτόταν κάτι και κοίταξε τον σκύλο για ακόμα μια φορά. Πάνω σε αυτήν ακριβώς τη στιγμή ο τετράποδος φίλος του ιερέα είχε αγκαλιάσει με τα μπροστινά του πόδια τη Μπλάνκα και την έγλυφε στο πρόσωπο, κουνώντας σαν παλαβός την ουρά του. Ο Πατέρας Τζιοβάνι σήκωσε το βλέμμα του, κοιτώντας τον Χουάν που είχε παγώσει στη θέση του, κοιτώντας και αυτός με την σειρά του τον σκύλο. Όταν κατάλαβε πως η Μπλάνκα δεν θα ξέφευγε εύκολα από τη σαλιάρικη γλώσσα του σκύλου ο Χουάν ψέλλισε: «όχι ακριβώς αυτή τη συμπεριφορά Σενιόρ Τζιοβάνι!»
Ο ιερέας δεν μπόρεσε να κρύψει ένα χαμόγελο που μόλις το είδε ο Χουάν αναστέναξε από ανακούφιση.
«Τι κάνεις εδώ πάνω στη βάρκα μικρέ;» Τον ρώτησε με αληθινό ενδιαφέρον και πρόσφερε στα δυο παιδιά από ένα Camu Camu. Το κοκκινισμένο μάγουλο του Χουάν, που έδειχνε να καίει, το πρόσεξε αμέσως αλλά αποφάσισε να παραμείνει διακριτικός και να μην ρωτήσει τι είχε συμβεί.
«Είχα μια διαφωνία με τον πατέρα μου… κι έμαθα πως ο Κολόμβος ήταν Ιταλός» του απάντησε με παιδική αφέλεια ο Χουάν.
«Τη διαφωνία μπορώ να τη δω». Του είπε με τη σειρά του ο ιερέας, δείχνοντας με την ματιά του το μάγουλο του Χουάν.
«Ναι! Του είπα πως θέλω να φύγω για να γνωρίσω τον κόσμο, αλλά μου έδωσε να καταλάβω πως κάτι τέτοιο είναι αδύνατον… αυτήν τη στιγμή». Ο Πατέρας Τζιοβάνι δάγκωσε το μούρο του και κούνησε το κεφάλι, χαζεύοντας μαζί με τον Χουάν τον νότο.
«Ξέρεις τι θα βρεις εκεί που θέλεις να πας;» Τον ρώτησε αφού κατάπιε το κομμάτι που είχε δαγκώσει.
«Μα Σενιόρ δεν ξέρω που θέλω να πάω… ή μάλλον για να το πω καλύτερα δεν θέλω να πάω, αλλά ούτε να δω κάτι συγκεκριμένο, θέλω απλά να φύγω από το Σαν Πέδρο».
«Για ποιον λόγο;»
«Πρέπει να υπάρχει λόγος Σενιόρ Τζιοβάνι;» Τον ρώτησε αφοπλιστικά ο Χουάν που αμέσως έκανε την επόμενη ερώτηση στον ιερέα.
«Ο Ιησούς ρώτησε ποτέ κανέναν τι πρέπει να κάνει; Είμαι σίγουρος πως αν έλεγε αυτό που είχε στον νου του τότε και αυτός θα έτριβε το μάγουλο του για ώρες».
Ο ιερέας κόντεψε να πνιγεί με αυτό που μόλις είχε πει ο Χουάν και γούρλωσε τα μάτια του οργισμένος.
«Ο Ιησούς ήταν ο γιος του Θεού!» Ο Χουάν ούτε που μπόρεσε να καταλάβει τι του είχε πει ο Πατέρας Τζιοβάνι και έτσι του απάντησε αμέσως.
«Ένας λόγος παραπάνω. Εγώ είμαι ο γιος του Αλβάρο και μόλις έφαγα μια ανάποδη σκεφτείτε ο  γιος του Θεού τιμωρία που θα έτρωγε». Ο διάλογος και των δυο διακόπηκε απότομα και μια σκέψη έλαμψε πάνω στα μάτια του Χουάν που ο Πατέρας Τζιοβάνι αμέσως την κατάλαβε.
«Σενιόρ ο σταυρός …»
«Μην τολμήσεις να ξεστομίσεις αυτήν την κουβέντα που έχεις στο μυαλό σου Χουάν». Του επισήμανε ακόμα πιο οργισμένος ο Πατέρας Τζιοβάνι προσπαθώντας να προλάβει τη βλασφημία. Ο Χουάν σταμάτησε αλλά χαμογέλασε ελάχιστα στη σκέψη ότι είχε κάνει μια σπουδαία ανακάλυψη.
«Λέω να γυρίσεις σπίτι σου τώρα γιατί πλησιάζει καταιγίδα και να αφήσεις τα ταξίδια κατά μέρος». Ο Χουάν δεν είπε κάτι, κατέβηκε ήρεμα από τη βάρκα, πήρε τη Μπλάνκα από το χέρι και έκανε να φύγει, όμως μόλις τρία βήματα παραπέρα γύρισε προς τον ιερέα.
«Αν δεν τον θέλετε μπορώ να κρατήσω εγώ τον σκύλο Σενιόρ Τζιοβάνι;»
Ο ιερέας κούνησε το κεφάλι του καταφατικά και πέταξε το τελευταίο Camu Camu προς τον Χουάν. Σε όλη την εναέρια διαδρομή του ο σκύλος κοιτούσε το Camu Camu με ιδιαίτερη προσοχή μέχρι που κατέληξε στα χέρια του παιδιού.
Ο Χουάν έκανε μια κίνηση για να γυρίσει και να φύγει, αλλά πάλι στράφηκε προς τον ιερέα.
«Ξέρετε Σενιόρ, σήμερα ένιωσα πως είμαι και λίγο Ιταλός!»
«Και πως και το ένιωσες αυτό;»
«Γιατί ο Κολόμβος που γύρισε τον κόσμο ήταν Ιταλός. Άρα για να θέλω να κάνω το ίδιο μάλλον έχω ιταλικό αίμα μέσα μου». Ο Χουάν κοίταξε προβληματισμένος με τα καταπράσινα μάτια του τον Πατέρα Τζιοβάνι και ρώτησε ξανά.
«Και εσείς Σενιόρ Τζιοβάνι Ιταλός δεν είστε;»
«Ναι». Του απάντησε αμήχανα ο ιερέας που ήδη υποπτευόταν τι θα του έλεγε το αγόρι.
«Και εσείς λοιπόν σαν Ιταλός είστε μακριά από την πατρίδα σας και γυρνάτε τον κόσμο!»
Ο Χουάν χαμογέλασε στον Πατέρα Τζιοβάνι, έδωσε το Camu Camu στη Μπλάνκα, που το λιγουρευόταν από ώρα και σφυρίζοντας στον σκύλο κατευθύνθηκαν προς το σπίτι λίγο πριν ξεσπάσει η τροπική καταιγίδα.

Συνεχίζεται…

* Ο Γεώργιος Φράγκος γεννήθηκε το 1972 στην Αθήνα. Σπούδασε οδοντοτεχνίτης όπου μέχρι και σήμερα συνεχίζει να ασκεί το επάγγελμα. Για ένα διάστημα βρέθηκε να αρθρογραφεί στην εφημερίδα press4all ενώ άρθρα του έχουν δημοσιευθεί στις εφημερίδες Athens Voice, Lifo και Βήμα. Διηγήματά του επίσης έχουν δημοσιευθεί στο ηλεκτρονικό περιοδικό The Machine και Anemos Magazine.
Το βιβλίο του «Ο Άνθρωπος που Έχασε το Είδωλο του» έχει βραβευθεί με έπαινο από τον λογοτεχνικό διαγωνισμό της Πανελλήνιας Ένωσης Λογοτεχνών και το διήγημα του «Πόλεμος στην Πορτοκαλί Πόλη» έχει λάβει το πέμπτο βραβείο στον λογοτεχνικό διαγωνισμό της Κοβεντάρειου βιβλιοθήκης.
Από το 2000 που ασχολείται με την συγγραφή έχει γράψει αρκετά μυθιστορήματα και διηγήματα.

Μπορείτε να τον βρείτε στο Facebook.