Η απίστευτη περιπέτεια του Χουάν (11)


του Γεώργιου Φράγκου

Αυτό που έβλεπε στον δρόμο θα τον έκανε εύκολα να πάρει τον πιο βαρύ του όρκο, πως η χθεσινή νεροποντή είχε προκαλέσει με έναν μυστήριο τρόπο κάποιου είδους θαύμα στον Σαν Πέδρο! Όλο σχεδόν το χωρίο ήταν ντυμένο με τα επίσημα του. Οι άντρες ιθαγενείς είχαν βάλει στα καλοχτενισμένα μαλλιά τους τα καλύτερα φτερά της γκαρνταρόμπας τους ενώ οι γυναίκες είχαν τρυπήσει επιμελώς τα μάγουλα τους με όμορφα γυαλιστερά ξύλα.
Από την άλλη οι ελάχιστοι Ισπανοί της πόλης είχαν φορέσει τα καπέλα τους από την περίοδο της αποικιοκρατίας μαζί με τα καθαρά άσπρα πουκάμισα τους ενώ οι γυναίκες τους είχαν ξεθάψει από κάποιο ξεχασμένο μπαούλο πλουμιστά φουστάνια -που κάλλιστα θα μπορούσε κάποιος να τα παρομοιάσει με πολύχρωμα Μακάο- κάποιας άλλης ξεχασμένης εποχής που ο χρόνος δεν είχε φερθεί καλά ούτε σε αυτά, άλλα ούτε και στις ιδιοκτήτριες τους που έδειχναν να έχουν βάλει δυο ως τέσσερα νούμερα παραπάνω.
Ο Αλβάρο ανηφόρησε και μόλις έστριψε τη γωνία του δρόμου, όπου βρίσκεται η ενοριακή εκκλησία της Σαβαρτίδ, διαπίστωσε με έκπληξη ότι η τεράστια εκκλησιά, παραδόξως, δεν χώραγε τους πιστούς της! Κοίταξε με περιέργεια τους ανθρώπους που περίμεναν υπομονετικά έξω στο προαύλιο καθώς αυτοί με χαμογελαστά πρόσωπα τον χαιρετούσαν απρόσμενα ευγενικά.
«Τι κάνετε Σενιόρ Αλβάρο;» ρώτησε ο Ζαπάτο. Ο Αλβάρο γύρισε το βλέμμα του και τρόμαξε να τον αναγνωρίσει μέσα στο άβολο σακάκι που είχε καταφέρει να χώσει το πληθωρικό σώμα του. Δεν πρόλαβε να του απαντήσει καθώς η καμπάνα είχε σημάνει για δεύτερη φορά γεγονός που φανέρωνε πως η λειτουργία είχε ήδη ξεκινήσει.
«Γιορτάζουμε κάτι σήμερα;» ρώτησε ο Αλβάρο έναν γνωστό του που τον έβλεπε μόνο κάθε Κυριακή στην εκκλησιά σίγουρος πως με αυτόν τον τρόπο θα έλυνε το μυστήριο.
Ο άντρας του έριξε ένα φαρμακερό βλέμμα, επιπλήττοντας τον με αυτόν τον τρόπο για την ανήκουστη άγνοια του. Ο πατέρας του Χουάν κοκκίνισε από ντροπή και ξεροκατάπιε, προσπαθώντας συνάμα να θυμηθεί μήπως είχε ξεχάσει την επέτειο που ο Κολόμβος είχε ανακαλύψει τις Ινδίες. Όμως ήταν άνοιξη και το καλοκαίρι αργούσε ακόμα. Έστυψε για τα καλά το μυαλό του, προσπαθώντας να βρει κάποια γιορτή. Πάσχα σίγουρα δεν ήταν, Χριστούγεννα στοιχημάτιζε ότι δεν πλησίαζαν τόσο ώστε να γιορταστούν, η γιορτή του Σαν Πέδρο αργούσε όσο και η ημέρα του Κολόμβου και με αυτόν τον τρόπο -απορρίπτοντας ένα ένα όσα μπορούσε να υποθέσει- έφτασε στο σημείο να μην μπορεί να βρει τον λόγο που όλο το χωρίο βρισκόταν σύσσωμο στην εκκλησία μέχρι την στιγμή που τελείωσε η λειτουργία και το πλήθος κράτησε απόλυτη σιωπή ως που να βγει ο ξένος μαζί με τον Πατέρα Τζιοβάνι στον προαύλιο χώρο. Ο Αλβάρο κοίταξε τις γεμάτες περιέργεια ματιές προς τον Φραντσέσκο και έξυσε χαζά τον σβέρκο του.
«Αυτός είναι ο Ιταλός εξερευνητής Αλβάρο!!» ενημέρωσε με ενθουσιασμό ο γνωστός του που λίγες στιγμές πριν τον είχε κοιτάξει περίεργα.
«Γι’ αυτό έχει μαζευτεί όλο το χωρίο εδώ;»
«Μα και βέβαια Αλβάρο!!» του απάντησε άμεσα και με μια υποψία απορίας για την ερώτηση του.
«Μα …» Ο Αλβάρο κάτι πήγε να πει αλλά ο γνωστός του κούνησε την παλάμη, προσπαθώντας να επιβάλει ησυχία και αμέσως στράφηκε προς την κατεύθυνση που στεκόταν ο ξένος με τον ιερέα. Ο Αλβάρο αν και σκέφτηκε να φύγει το μετάνιωσε και γύρισε και αυτός προς εκείνο το σημείο, βλέποντας με έκπληξη δίπλα στον ξένο να στέκεται καμαρωτός καμαρωτός ο Χουάν με τον Κακάο. Από πριν -πόσο μάλλον τώρα- δεν είχε κανένα σκοπό να κάτσει να βλέπει έναν Ιταλό να μιλάει για εξερευνήσεις και ιστορίες, αυτός είχε να συνεφέρει έναν κήπο και ίσως ακόμα και τον δρόμο που μελλοντικά ίσως και να ένωνε το Σαν Πέδρο με την πρωτεύουσα της Σαβαρτίδ. Έτσι κατέβασε τα μούτρα του σαν μικρό παιδί και κατηφόρισε τον δρόμο προς το σπίτι μην δίνοντας καμία σημασία σε όσα είχε ξεκινήσει να λέει ο Ιταλός.
Κοπιάζοντας στον κήπο και με όσα εργαλεία διέθετε είχε καταφέρει να τον κάνει να δείχνει πολύ πιο όμορφος από τι ήταν πριν την καταστροφή του. Η απόλυτη υγρασία της ατμόσφαιρας είχε μουσκέψει μέχρι και την τελευταία κλωστή στο καλό του πουκάμισο που δεν είχε κάνει τον κόπο να βγάλει. Ένιωθε σαν να φορούσε μια λίμνη που σε κάθε κίνηση τον ενοχλούσε και τον κούραζε περισσότερο. Με πείσμα και περιμένοντας κάποιο μεταφυσικό γεγονός προσπαθούσε για ώρα να φυτέψει εκ νέου την καταραμένη μπανανιά του ωστόσο μετά από πολύ προσπάθεια αποδέχθηκε απογοητευμένος πως η μπανανιά είχε διαλυθεί όλως διόλου.

Συνεχίζεται…

* Ο Γεώργιος Φράγκος γεννήθηκε το 1972 στην Αθήνα. Σπούδασε οδοντοτεχνίτης όπου μέχρι και σήμερα συνεχίζει να ασκεί το επάγγελμα. Για ένα διάστημα βρέθηκε να αρθρογραφεί στην εφημερίδα press4all ενώ άρθρα του έχουν δημοσιευθεί στις εφημερίδες Athens Voice, Lifo και Βήμα. Διηγήματά του επίσης έχουν δημοσιευθεί στο ηλεκτρονικό περιοδικό The Machine και Anemos Magazine.
Το βιβλίο του «Ο Άνθρωπος που Έχασε το Είδωλο του» έχει βραβευθεί με έπαινο από τον λογοτεχνικό διαγωνισμό της Πανελλήνιας Ένωσης Λογοτεχνών και το διήγημα του «Πόλεμος στην Πορτοκαλί Πόλη» έχει λάβει το πέμπτο βραβείο στον λογοτεχνικό διαγωνισμό της Κοβεντάρειου βιβλιοθήκης.
Από το 2000 που ασχολείται με την συγγραφή έχει γράψει αρκετά μυθιστορήματα και διηγήματα.

Στις 21 Οκτωβρίου 2017, ο Γεώργιος Φράγκος παρουσίασε στον ΙΑΝΟ στη Σταδίου το νέο του βιβλίο με τίτλο «Ο άνθρωπος που έχασε το είδωλό του», Εκδόσεις Ταξιδευτής

Λίγα λόγια για το βιβλίο:
Το είδωλο ενός ανθρώπου ξεριζώνεται μέσα από τον καθρέφτη και εμφανίζεται μπρος του.
Το πλασματικό είδωλο, το άλλο εγώ, το επιθυμητό, το ιδανικά πλασμένο.
Το παράδοξο ξενίζει αλλά γίνεται αποδεκτό ως φυσιολογικό, όμως το είδωλο, που ξεκινάει να γνωρίζει την ζωή, θέλει περισσότερα, γίνεται άπληστο και θέλει να αποκτήσει με κάθε κόστος την θέση του στην πραγματικότητα.
Ένας έρωτας όμως έρχεται να ανατρέψει την ιστορία, όλα ξαφνικά αλλάζουν, οι χαρακτήρες, οι άνθρωποι, η ιστορία.
Η διεκδίκηση της ζωής, αυτής που σαν δώρο μας έχει δοθεί, γίνεται δυνατή μόνον όταν συνειδητοποιηθεί το γεγονός πως μπορεί να χαθεί.
Μέσα από αυτό το κοινωνικό θρίλερ και τους συμβολισμούς του αναδεικνύεται η καλά κρυμμένη δύναμη της ψυχής του καθενός. Κι αυτή η δύναμη πολλαπλασιάζεται από τον έρωτα που λειτουργεί σαν μοχλός ανακίνησης της σκέψης, της απόφασης, της ανθρώπινης άμυνας και λειτουργίας.

Μπορείτε να βρείτε τον Γιώργο Φράγκο στο Facebook.


    Αφήστε μια απάντηση

    Your email address will not be published. Email and Name is required.

    Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για να μειώσει τα ανεπιθύμητα σχόλια. Μάθετε πώς υφίστανται επεξεργασία τα δεδομένα των σχολίων σας.