Βιβλία Αυτοβοήθειας
Σφύριζα αμέριμνος το τραγούδι Δεν σου κάνω τον Άγιο της Γωγώς Τσάμπα και σκεφτόμουν τη μέχρι τώρα ζωή μου. Τα τελευταία 12 χρόνια ήταν ένα χάλι μαύρο. Όχι ότι τα προηγούμενα ήταν καλύτερα. Το χειρότερο όμως είναι πως δεν μπορώ να εστιάσω στο τι μου φταίει. Μήπως είμαι δυστυχισμένος επειδή είμαι πτωχός, χοντρός, αφελής, μήπως γιατί δεν έχω μαλλιά; Μήπως γιατί κανείς εμένα δεν με αγαπάει και κλαίω; Μήπως γιατί βάζω στόχους-άστοχους; Μήπως όλα αυτά μαζί; Τι;
Στην αναζήτηση μου επάνω ξεκίνησα να αγοράζω βιβλία Αυτοβοήθειας. Το πρώτο ήταν ένα με τίτλο «Πως να γίνεις Ζάμπλουτος σε 10 ημέρες». Αυτό είναι σκέφτηκα, θα γίνω ζάμπλουτος. Το αγόρασα, περίμενα 10 ημέρες δεν είχε αλλάξει κάτι. Είπα να περιμένω μέχρι το μεσημέρι μιας και θυμήθηκα πως το είχα αγοράσει μεσημέρι από τον Ιανό. Το μεσημέρι συνέχισα να παραμένω πτωχότατος και σαν να μην έφτανε αυτό μου ήρθε κι ένα χαρτί από την εφορία για ένα χρέος που δεν είχα ιδέα, το έβαλα στο κάτω συρτάρι μαζί με τα άλλα. Τζίφος. Λίγο καιρό αργότερα ανακάλυψα ένα βιβλίο με τίτλο «Πως να κερδίσετε τη γυναίκα της ζωής σας σε είκοσι ημέρες». Αυτό είναι λέω, το αγόρασα. Εβαλα λοιπόν στο μυαλό μου τη γυναίκα της ζωής μου, τη Μπριζίτ Μπαρντό όταν ήταν νέα. Περίμενα 20 ημέρες και ως διά μαγείας χτυπά το τηλέφωνο. Η Μπριζίτ, σκέφτηκα. Σηκώνω το τηλέφωνο με μια αγωνία: «Έλα Μπριζίτ μου κι εγώ σε αγαπώ!…». «Ποια Μπριζίτ κύριε Μιχάλη, η Λενιώ είμαι από τον δεύτερο. Μην χρησιμοποιήσετε το καζανάκι για δύο ώρες, γιατί έχει βουλώσει η αποχέτευση, περιμένουμε τον υδραυλικό» και μου το έκλεισε. Περίμενα πάνω από το τηλέφωνο, μήπως και μου τηλεφωνήσει η Μπριζίτ, μα του κάκου. Λες να την έφαγαν τα σκυλιά της; Λίγες ημέρες πιο μετά είδα σε μια βιτρίνα ένα βιβλίο με τίτλο: «Αποκτήστε μαλλιά σε δώδεκα ημέρες». Αυτό είναι! Σε δώδεκα ημέρες θα είχα μαλλιά. Μάλιστα σκεφτόμουν να τα κάνω ράστα και να τα χρωματίσω μπλε, μπας και ρίξω επιτέλους καμιά παράξενη τύπισσα. Πέρασαν οι ημέρες και οι μόνες τρίχες που έβγαλα ήταν δυο στο αριστερό ρουθούνι και μια στο καλό αυτί. Κάποια άλλη στιγμή κι ενώ σφύριζα το take me to church, του Πέτρου Γαϊτάνου νομίζω, είδα σε ένα βιβλιοπωλείο δύο βιβλία που μου έκαναν τρομερή εντύπωση. Το ένα είχε τίτλο «Πως να χάσετε 15 κιλά σε δύο ημέρες, τρώγοντας μόνο μακαρόνια» κι ένα δεύτερο «Φάτε όσο κοτόπουλο αντέχετε και χάστε 20 κιλά σε δύο ημέρες». Αυτό είναι, σκέφτηκα. Θα πάρω και τα δύο, για να χάσω 15+20=35 κιλά σε δύο ημέρες. Πήγα σπίτι και μαγείρεψα τρία κοκκινιστά κοτόπουλα και πέντε πακέτα μακαρόνια Νο 3, έτρωγα δυο ημέρες, έσκασα. Ζυγίστηκα και όχι μόνο δεν είχα χάσει κιλό, μα είχα πάρει πέντε. Είχα και πονοκέφαλο. Πόση δυστυχία πια. Τέρμα τα βιβλία Αυτοβοήθειας, είπα να αγοράσω το βιβλίο της Σταματίνας Τσιμτσιλή «Όλα για λίγο Παράδεισο» να μορφωθώ, να νιώσω ελπίδα, να μου φτιάξει η διάθεση. Ευτυχώς έφυγε ο πονοκέφαλος μα με έπιασε το στομάχι μου, άσε που έπρεπε να περιμένω να φτιάξουν το καζανάκι. Σήμερα δεν έχω πολύ καλή διάθεση.