Σφύριζα αμέριμνος το τραγούδι Βασανισμένα Κορμάκια του Μιχάλη Ρακιντζή όταν χτύπησε το κουδούνι. Κοιτάζω από το ματάκι και βλέπω έναν καλοντυμένο κύριο. Ωχ λέω, θα κάνω ό,τι λείπω. «Ανοίξτε κύριε Αντωνόπουλε, ξέρουμε ότι είστε μέσα» μου βροντοφώναξε. Ψάρωσα, ανοίγω. Τι να κάνω; «Κύριε Αντωνόπουλε, είμαι ο πρόεδρος της ΕΥΔΑΠ και σας έφερα προσωπικά τον λογαριασμό του νερού». Τον ανοίγω, βλέπω το ποσό (μα γιατί;), λέω μισό λεπτό έρχομαι. «Μην διανοηθείτε να το σκάσετε από κάποιο παράθυρο. Γύρω από το σπίτι σας έχουν ακροβολιστεί ελεύθεροι σκοπευτές» συνέχισε να μου φωνάζει, ούτε η μάνα μου έτσι. Δεν είχα σκοπό να διαφύγω. Πάω μέσα, φοράω το μαγιό, τη μάσκα μου, τα βατραχοπέδιλα, το μαχαίρι για τις πεταλίδες, φουσκώνω τα μπρατσάκια και σκάω κλαπ κλαπ στον πρόεδρο. «Τι κάνετε κύριε, γιατί ντυθήκατε Μιχάλης Φελπς;» με ρώτησε σαστισμένος. «Πάω να βρω την πισίνα μου, σίγουρα έχω πισίνα και δεν το ξέρω, πως γίνεται να κατανάλωσα τόσο νερό;». «Που είναι η πισίνααα μουουουου; Πουουουου;» φώναζα κι εγώ με τη σειρά μου, σαν λύκος στο ολόγιομο φεγγάρι.

Κόκκινες τελίτσες εμφανίστηκαν παντού στο πρόσωπό μου από τα λέιζερ των ελεύθερων σκοπευτών. Ο κύριος πρόεδρος σήκωσε το χέρι του, κάνοντας νόημα να μην με πυροβολήσουν προς το παρόν: «μην ανησυχείτε, θα σας κάνουμε δόσεις» μου είπε. «Μα που θα βρω τόσα λεφτάαααα;» είπα, κλαίγοντας γοερά. Μου έδωσε το μαντήλι του και μου είπε πως μπορώ να πάω στην τράπεζα και να ζητήσω Διακοποδάνειο. «Έλα Θεέ και Κύριε, δίνουν ακόμη διακοποδάνεια; Ωραία, γιατί έχω να πάω διακοπές προ Μνημονίου». «Μην είστε ηλίθιος» μου είπε ευγενικά. «Όταν λέω διακοποδάνειο, εννοώ δάνειο για να μην σας διακόψουν το νερό». Μου ζήτησε πίσω το μαντήλι του κι έφυγε. Αφυδατώθηκα από το κλάμα και δίψασα. Εβαλα ένα ποτήρι Moët & Chandon Dom Perignon White Gold και όχι νερό, ξεκινώντας οικονομία. Σήμερα δεν έχω πολύ καλή διάθεση.